τελεταρχώ

-έω, ΜΑ [τελετάρχης]

μσν.

παθ. τελεταρχοῡμαι, -έομαι

α) καθιερώνομαι («τὸ κούρευμα, δι' οὗ οἱ μοναχοὶ τῷ θεώ καθοσιοῡνται, οὐκ ἄλλως τελεταρχοῡνται», Ευστ.)

β) (για πράγμ.) εκτελούμαι

αρχ.

είμαι επικεφαλής κατά την τέλεση μυστηρίου, είμαι τελετάρχης.